HIER IS SNOOPY: 2017-02-19 PARADOX?!

Snoopy ( 9 jaar ) woont samen met Marja de Geus in Groningen.

Hei Yorks, soms zenden mijn voor-en achterkant gelijktijdig tegengestelde signalen uit. Eigenlijk best vaak. Ik weet dan niet wat ik bedoel, laat staan een ander. Of dat nu hondgenoten zijn, mensen of zelfs de katten die wij YACers gedoogwezens noemen.
Ach ik wen er wel aan en de rest moet dat ook maar.
Als Marja mij wast en droogt, dan draait bij het föhnen mijn propellerstaartje op topsnelheid, terwijl ik er een hekel aan heb.
Als ik een poes ruik, laat staan zie, dan vlieg ik er dreigend op af, maar mijn staartje kwispelt. Bij hondgenoten snauw ik soms en toch gaat mijn kontje laag en draait mijn staartje. Als ik mijzelf al niet snap, zij in geen geval. Mijn bekkie waarschuwt en mijn achterkantje nodigt uit.
Als ik een mensenpup ontmoet, vind ik het van voren eng en van achteren leuk. De ene helft houdt afstand en de andere helft wil spelen.
De communicatie in mijzelf is dan al dubbel, in de omgang tussen mensen en mij kan ook verschil van opvatting zitten over dezelfde situaties. Als ik topvrolijk ben, hap ik graag in een voorbijlopende kuit of hak. Een verzoek om het samen gezellig te maken, kuit en hak zijn kwaad!
Ik let heel goed op de manier waarop iets gezegd wordt. Hier in huis kennen we goed, kom, nee, foei en no, van hoog naar lage toon, van lief naar woest. Maar….zegt Marja met lieve stem en uitdrukking foei, dan vat ik het op als lief.
Trouwens voelen jullie ook zo goed aan wat er staat te gebeuren: bijvoorbeeld ze wil mij wassen, weg ben ik. Of ik wil niet wandelen, en weet feilloos wanneer ik de klos ben, lig in neestand in mijn mand.
Onze bijzondere Freya wist in de auto altijd en overal of we ergens bijna waren, dan begon ze luidkeels te blaffen en van stress deed ik mee. We hebben nooit geweten hoe zij wist dat we vlak bij een bestemming waren. Nu ik alleen ben, boeit me dat totaal niet. Ik zie wel wanneer we stoppen.

Onlangs had ik een pootblessure. Liep Marja na haar spierscheur niet meer te hinken, nu strompelde ik vanwege een bijna afgescheurd extranageltje. Ze mocht er niet aan komen, terwijl ze me wilde helpen. Ik werd pissig op alles en iedereen. Bij mijn mand opmaken, kreeg ik zo’n steek, dat er niet meer in wilde. Ik beet om de nagel eraf te krijgen, zonder succes. En ja….. ik voelde het goed aan, naar de dierenarts. Die onderschat mij niet meer en hoewel ik hoegenaamd gezellig in mijn bekje liet kijken, klaar voor de beet, kreeg ik een snoetje om. Hij was nog vlugger dan ik! En eigenlijk stelde het niets voor, die nagel was er zo af en ik had geen pijn meer.
Waarom was ik mijzelf tot last geweest? Marja zei: “je lijkt wel een mens”.

Zouden die ook een verschillend reagerend voor-en achterkantje, boven en-onderkantje, binnen-en buitenkantje hebben?
Lijken zij net mij!