HIER IS SNOOPY: 2017-04-23 LEVEN !

Hei Yorks,  al weer tijd voor een stukje over mijn belevenissen en die van mijn medeYACers. De een krijgt een show-topbeoordeling, zijn ondeugende uitstraling is een pluspunt. De ander hangt met zijn showvacht in het prikkeldraad. Als een echte York is hij top-konijnenvanger. Sommigen van ons leven vreedzaam samen met andere Yorken en allerlei gedoogspul, zoals katten en cavia’s. Anderen zijn enigYork, zoals ik, die krijgen 100% aandacht, maar moeten ook zichzelf vermaken.

Dat laatste kost mij geen moeite, hoewel ik ben een stemmingentype. Ik kan me timide, sloom, onzeker, bang, gestrest, opgewonden en vrolijk voelen en vaak een echt blije eikel zijn. Bij sommige buurthonden ga ik uit mijn pootjes van plezier, bij andere sluip ik er omheen, snauw ze toe of ga op afstand zitten wachten. Doet die ander dat laatste ook: schiet niet op!

Op bezoek reageer ik ook verschillend: van topslijmen tot gereserveerd zijn. Onlangs kwam een dierenarts langs, nou ik was afwachtend en tegelijk in de hapstand. Bleek hij alleen verstand van zieke kippen te hebben, had ik niets te deren.

In ons tuintje zijn de duiven aan het kroelen, dus heb ik het druk als stoorzender. Ook zijn er 2 nieuwe buurkatten, die mij teveel over de schutting hangen, voorwaarts er op af.

We wandelen tussen de buien door en er is altijd wat te beleven. Rollen in verrot gras, poep of een dode vis. In het bos zijn er boomstammetjes waar ik overheen spring. En als ik een supersmalle plank over een echt wel brede sloot zie, gaat de knop om: net de kattenloop bij mijn behendigheidscursus en ik topsport er over. Achter mij gejammer van Marja “ik krijg een hartverzakking van jou”, dat noemt zich een enthousiast supporter.

We gaan bij Chi hua hua Kato langs in haar zomerhuisje en privé bos en zwarte kat. Ik vind het er heerlijk en gedoog de kat, totdat ik het niet meer uithoud en blaf. O wee, Kato pikt het niet, wat kan zo’n klein ding een lawaai maken.

’s Avonds bij het minirondje, schiet mijn tuigje los. Wat een fantastisch gevoel van vrijheid, ik neem het er van en vlieg in de rondte op zoek naar spannende luchtjes en niet-gedoogdieren. Staat er iemand te roepen en te smeken: O Snoopy, Snoopy, SNOOPY, kom, kom, KOM, koekje (!), koekje(!), KOEKJE(!), en weer een hartverzakking te krijgen.

Opeens herinner ik mij de hondenkoekjesbuurman en daar ga ik naar toe. Hij is al heel lang geleden overleden, maar zit toch nog in mijn kopje. Hij is er niet, maar ik laat me daar voor het raam rustig pakken door Marja.

Ze is te opgelucht om nog pissig te zijn. Ik ga snel in de slijmstand!

Bijzonder dat wij op onze hondenmanier ook iets van herinneringen voelen. Dat zijn soms mooie en gezellige en soms akelige en verdrietige.

Zo is bij YAC weerYork Henry hun lieve maatje King Charles-spaniel Floris na een akelig ziekzijn over de regenboog gegaan. Henry, Iwan, Mossjeh en vrouwtje Jenneke zijn heel verdrietig en missen hem erg.

Wij komen op bezoek en willen mee treuren en troosten en herinneringen ophalen. Bijzonder hoe wij allemaal de stemming aanvoelen en stilletjes dicht bij onze vertrouwden kruipen. Als afleiding gaan we even wandelen. Zelfs Iwan wil graag lopen, maar is het niet zo gewend. Hij danst er over en valt pardoes van de stoeprand, waar hij zich niets van aan trekt.

En Henry en ik vrolijken er helemaal van op !

Thuis steken we een kaarsje aan ter nagedachtenis voor Floris.

En alle YACers doen dat en leven zo mee met Jenneke en haar beestenspul.